Ҳарчанд хуб медонем, ки имрӯз вазъият дар марз нигаронкунанда аст ва ба шарофати зуъми қирғиз ва нодониву носипосияш имрӯз сокинони наздисарҳадӣ дар ранҷу азобанд ва шабҳо хоб надоранд. Аммо намешавад ба ин масъала баҳои ниҳоӣ дод ва ба рӯйи қирғиз хати бутлон кашид. Зеро хати сиёҳро қирғиз дар рӯйи худ ҳанӯз солҳои 20-уми асри гузашта кашида буд ва номи ҷумҳурии автономии “Қароқирғизиро ба худ гирифта буд. Лек дертар маълум шуд, ки сиёҳии қирғиз на аз рӯхсора будааст, балки аз сиёҳии дил будааст. Ғазаби қирғиз ҳам аз ҳамон хулқи саҳроиву дур аз инсонӣ будааст. Борҳо шудааст, ки қирғиз бар сари аҳолии осоишта, бар сари ҳамватанони мо тир мекушояду боз дар расонаҳояш онро ба тарзи дигар шарҳ медиҳад ва худро бегуноҳ ҳисобид, ки ин бисёр ҳам нигаронкунандаву ташвишовар аст ва аз ҷониби дигар бошад боз ҳам ҳамон дили сиёҳу нияти бади қирғизро бармало месозад.
Албатта, таърих гувоҳ аст, қирғиз ҳаргиз дар Осиёи Марказӣ ҷойгоҳи по надоштааст ва ҳаргиз касе барояш заминеро ҳам надодааст ба ҷуз тоҷикон, ки аз ҳисоби мулки худ бар онҳо замин додаанд, то фарҳанги инсониро биомӯзад ва дар азоби дигар халқиятҳо набошад. Аммо маълум мешавад, ки боз ҳам қирғизҳо ин некиро фаромӯш кардаанд ва гузаштаи худро аз нав сохтаниянд. Яъне мехоҳанд аз худ ҳамчун як меросбар дар минтақа муаррифӣ кунанд, ки ба ҳақиқат рост намеояд.
Мо, устодони кафедра ин рафтори ҳамсояҳои қирғизро маҳкум намуда, бар онҳо барои носипосиву кӯрнамакияшон лаънат мехонем!