Ҳамагон хуб медонем, ки қирғизҳо барои дигар ташкил накардани муноқишаҳо дар марз бо мо тавофуқ баста буданд ва дасти дӯстӣ дода буданд, аммо намедонам чӣ шуд, ки дигар аз ин чиз даст кашиданд ва паймони дӯстиро фаромӯш намуданд. Яъне дар аввал ҳамчун мард худро муаррифӣ карданд, аммо дертар аз формулаи “зани фоҳиша” кор гирифтанду ба иғвобарангезиву дасисабозӣ гузаштанд, ки ин аллакай нишони мардӣ нест.
Зеро ҳар яки мо хуб медонем, ки дигар дар арсаи байналмилалӣ ҳам қирғизоҳоро ҳамчун як субъекти сиёсии пойдор намешиносанд ва ҳамчун як вайронкунандаи муқаррароти байналмилалӣ аллакай эътироф кардаанд. Зеро қирғизҳо имрӯз доранд барои ноором намудани сокинон дар минтақа талош мекунанд ва ин бори аввал нест, ки қирғизҳо ба ҳаёти осоиштаи сокинони наздисарҳадии Осиё талош меварзанд.
Ба куштор ва ҷинояти қирғизҳо дигар бояд баҳои қонунӣ дода шавад ва қирғизҳо бояд ба ҷавобгарӣ кашида шаванд ва ба ҳама ҷиноятҳояшон ҷавоб диҳанд. Зеро дигар бояд ба ҳама бесарусомониҳои қирғиз бояд ҷавоб гардонид ва ба онҳо фаҳмонд, ки шикастани аҳд чист?!
Мо, омӯзгорони кафедра ин рафтори номардонаву ғайриинсонии қирғизҳоро маҳкум намуда, бар онҳо лаънат мехонем!