Ҳамон тавре, ки маълум аст, имрӯзҳо қирғизҳо ба хотири ғасб намудани заминҳои наздисарҳадӣ дар минтақаҳои наздисарҳадӣ муноқишаҳо барпо намуда, бар сари аҳолии осоиштаи кишвар ва махсусан минтақаҳои наздимарзӣ тир мекушоянд, ки бисёр ҳам амали нобахшиданист. Қирғизҳо ба хотири он ки мардумро мутаҳҳам намуда, заминҳоро ғайриқонунӣ ғасб кунанд, муноқиша барпо мекунанд, бар сари аҳолии осоишта тиркушоӣ мекунанд, то вазъ ноором кунанду аз фурсат истифода баранд.
Маълум мешавад, ки арзиши ҳамсоядорӣ ва инсонӣ барои қирғизҳо умуман бегона аст ва дипломатия ҳам як чизи нозарурӣ барои онҳо. Зеро дар куҷо дидед, ки ҳайвонсирате, дур аз фарҳанге, бенавое, ба қадри фарҳангу одоб расида бошад?
Аз куҷо дидед, ки чашмтанге барои хислати инсоният қадр шуда бошад?
Намедонам дар ин лаҳзаҳои бароям ногувор кадом далелро биоварам, то халқ бовар кунад, ки қирғизҳо асло ба хубӣ ва ҳамсоядорӣ нестанд. Дар мақолҳо, аз бузургон мешунидем, ки мегуфтанд : “Қирғиз ломакон, хиёнат бепоён” .
Яъне қирғизҳо макон надорад бехонаву даранд ва барои ҳамин ҳам баҳри як порча замин хунрезӣ мекунанд, то замини дигаронро муфт соҳибӣ кунанд. Тавре ки аз мақоли боло бармеояд аз азал қирғизҳо дуздпешаву риёкор ва беҷову макон будаанд ва аз қадимулайём ба хотири нони мардум чашм кушодаанд.
Қирғизҳо ҳоло ҳам дар асри 21 мехоҳанд бо ҳамон усули авбошонаи худ зиндагӣ кунанд, мехоҳанд заминҳои дигаронро худсарона ғасб кунанду соҳиб шаванд ва ҳар қадар ки дилашон хост омадан гиранд, ки ин як хиёнати рӯисрост ва бешарафии онҳоро нишон медиҳад. Ҳоло сарҳадбонони қирғиз бар сари аҳолии осоишта тир мекушоянд ва мардумро аз ҳавлиҳояшон зуран берун карда заминҳояшонро соҳибӣ кардан мехоҳанд, ки ин амали террористӣ мебошаду халос.
Дуруст аст, ки мегӯянд, гадоро нон додем, чашмаш сер нашуд ва ин қирғизҳоро ҳам замоне гузаштагони мо дар минтақаи Осиё ҷо доданд ва акнун инҳо ҳоло худро соҳиби замин меҳисобанд, ки хандаовар мебошад.
Меҳвар Абдусаломов
таҳлилгар