Тавре, ки аз филми ҳуҷҷатии “Бешарафӣ” ба ҳамагон маълум гардид, М. Садриддини хоин ва бешараф дар асл як беномус ва истисморшудаву номусфурӯхта будааст. Аммо дар шабакаҳои иҷтимоӣ ба рӯ ниқоб кашида худро ҳамчун ҳомии дин муаррифӣ мекард, ки ин дурӯғша ҳам ошкор шуд. Яъне, филми ҳуҷҷатии “Бешарафӣ” ҳақиқати М. Садриддини хоинро ифшо кард ва ниқоб аз сари ӯ баргирифт. Аниқтараш агар дурустар бингарем филми ҳуҷҷатии “Бешарафӣ” ҳама асрори ниҳони Муҳаммадиқболи Садриддинро, ки то кунун пинҳон медошту худро як диндор мегирифт ифшо намуд. Он чӣ дар филм дида мешавад, воқеан ҳам як саҳнаи ҳузнангез мебошад, лек барои М. Садриддин ин чиз ҳузн нест, шарм нест, балки он бешараф ҳатто фикрашро ҳам намекунад, чунки ба ҳамҷинсгароӣ одат кардааст. Ҳарчанд дар ислом ҳамҷинсгароӣ мамнӯъ эълон шудааст, аммо барои М. Садриддин ин як одати маъмулисту ҳатто аз доштани чунин одати бадаш шарм накарда боз дар шабакаҳои иҷтимоӣ баромад мекунад, ки ин беномусӣ ва бешарафии аз ҳад гузашта аз ҷониби М. Садриддин хоин мебошад.
Филми “Бешарафӣ” ҳарчанд барои ҷомеа аз оқибатҳои қонуни табиат ва номардиии инсону подош гирифтанаш мегӯяд, лек барои аксарият ин паҳлӯҳои ҳаёти М. Садриддини хиёнаткор ноаён буду ҷомеа то бад ин ҳад беномус ва бешарафу бевиҷдон буданаш хабар надошт. Вале ҳоло дигар маълум шуд, ки М. Садриддини бешараф як маризии равонӣ мебошаду омода аст барои хоҷагони хориҷияш ҳатто зану фарзандашро ҳам бифурӯшад.
Дар муҳити бад агар инсон тарбия ёбад ба чунин расвоӣ мерасад ва ҳамин аст, ки М. Садриддини бешараф ҳоло хидмати М. Кабирии хоинро мекунаду ӯро ҳамчун “коволер” барои худаш қабул кардааст. Ин аст, ҳақиқати дасисабозу иғвобарангези Муҳаммадиқболбӣ.
Аз ин рӯ, ҳар як насли башарро зарур меояд, то оқибати ҳар як амали хешро биандешад ва фикри онро кунад, ки фардо оқибаташ чӣ хоҳад шуд. Дасисабозӣ ва душманӣ бар ватану миллат кори ҳамин гуна пастфитратони бевиҷдон мебошад, ки ҳатто аз бемаслакиву беҳуввияти даст ба ҳамҷинсгароӣ мезананд.
Дилмуроди Вафо
таҳлилгар, Донишкадаи кӯҳию металлургии Тоҷикистон