Вазъияти чанд рӯзи охири вобаста ба марз нишон дод, ки дар ҳақиқат ҳам ҳамсояҳои қирғиз аз ҳад мегузаронанд ва ин албатта, бесабаб нест. Зеро тамоми ҷаҳон ҳоло шоҳид гардид, ки чӣ тавр қирғизҳо бо ҳамсояҳои худ нодуруст рафтор менамоянду нодуруст амал кард. Ҳатто ҳамлаҳои авбошона ва дуздиву ғорати чорворо аз ҷониби қирғизҳо мушоҳида карда будем, аммо ин дафъа қирғизҳо нақшаи дигарро пеш гирифтаанд ва ҳамон ниҳоди нопоки худро ба намоиш гузоштаанд, ки воқеан ҳам ҷойи таассуфу нигаронист. Зеро қирғизҳо чанд сар чорвои мардуми Чоркӯҳро, ки дар саҳро мечарид, бо кордҳои низомӣ ярадор намуда, пойи говҳоро шикастаанд, ки ин ҳолат бисёр ҳам нигаронкунандаву ташвишовар аст.
Албатта, ин амали қирғизҳо аз як ҷониб ноинсон ва бетарбия ба воя расидани насли имрӯзи қирғизро ба намоиш гузорад аз ҷониби дигар боз ҳам исбот менамояд, ки воқеан ҳам қирғизҳо аз тоифаи инсон нестанд ва ҳатто ҳамин ҳайвони безабонро ҳамтои худ хондану қасд гирифтан худ далел бар ин гуфта мебошад.
Аммо пас аз ин амали номардонаи қирғизҳо чунин хулоса баровардан мумкин аст, ки воқеан ҳам қирғизҳо инсон набудаанд ва ҳамон гуфтаи мардум, ки ҳайвони безабон аз қирғиз баинсофтару боақлтар аст, сад дар сад дуруст мебошад.
Ин нишон медиҳад, ки қирғизҳо инсоф надоранд ва ҳатто барои ба мақсад расидан ҳайвони безабонро ҳам мавриди ҳадаф қарор медиҳанд, ки ин дигар аз чаҳорчӯбаи инсонигарӣ берун будани қирғизҳоро нишон медиҳад.
Меҳвар Абдусаломов
омӯзгори ДКМТ