Ташкилоти террористӣ ва зиддимиллии ҲНИ, ки даъво аз пуштибонии дину мазҳаб менамояд, дар тамоми замони фаъолияти хеш ба ҷуз аз суистифода намудан, аз бовару эътиқоди мардум ба манфиати худ, амалеро барои миллату давлати Тоҷикистон анҷом надодааст. Ин созмони ифротгаро бо номи дину оин аз аввали пайдоишаш фазоро пур аз афкори заҳрогин намуда, ҳазорон нафарро гумроҳ намуд ва ба хотири расидан ба ҳадафҳои шуму нопоки хеш ба ҷанги шаҳрвандӣ боис гардид. Кишварро хароб гардонда, миллатро дар ҳоли нобудӣ қарор дод. Сарфи назар аз ин, ба хотири сулҳу ваҳдати миллӣ ва расидан ба ризоияти иҷтимоӣ, тамоми ҷиноёти то соли 1997 аз ҷониби ТТЭ ҲНИ ва аъзои он ба вуқӯъпайвастаро бахшиданд ва ба ин ҳизб иҷозати дубора ба таври расмӣ фаъолият кардан доданд.
Роҳбарияти ТТЭ ҲНИ тайи солиёни дароз ҳамеша бар пояи тарҳи озору гилоя ва шикваю шикоят домони интиқоди муғризона барзада, боиси буғранҷ ва мураккаб шудани вазъ дар кишвар мегардиданд. Зимнан, собиқаи пурдоғи ТТЭ ҲНИ гувоҳи он аст, ки сохтани низоми сиёсии динӣ – мазҳабӣ, ки бар пояи таассубу ҷаҳолати мазҳабӣ таҳаққуқ меёбад, мароми ин ҳизб аз оғоз то ба охир будааст. Ба таъбири сареҳтар, хати маши ТТЭ ҲНИ, чи дар собиқ ва чи имрӯз, ҳамоно бо роҳи суистифода аз бовару эътиқоди мардум бунёди ҷомеа ва давлати динӣ – теократӣ буда ва мебошад.
Барои таҳаққуқ бахшидани амалкардҳои наҳзатӣ ва аз онҳо истифода намудан ба манфиатҳои геосиёсии хеш баъзе аз кишварҳои хориҷӣ ба таври ошкору пинҳонӣ то ба имрӯз аз роҳбарияти ТТЭ ҲНИ ситоиш карда, ба ин восита теша бар решаи низоми сиёсии дунявии минтақавӣ, ки озодандешӣ ва инсонмеҳвариро дар баробари тамомиятхоҳии динӣ-мазҳабӣ тақдир менамояд, мезананд. Имрӯз ҳам фирориёни наҳзатӣ дар хоки бегона туҳматзаниҳою ғаразкориҳоро алайҳи Ҳукумат бо ҳар роҳу васила идома медиҳанд. Ин нодидагирӣ, бетаваҷҷуҳӣ, ғаразпардозӣ, кинатӯзӣ, шайёдӣ ва, муҳимтар аз ҳама, ихтилофангезию иттиҳомзанӣ ба кори рӯзмарраи масъулини фирории ҳизби террористӣ дар хориҷ табдил ёфтааст.
Хабару гузоришҳои расонаҳои наҳзатӣ ва хабаргузориҳои ба он наздик аз сиёсати давлат ва Ҳукумат дар қиболи ТТЭ ҲНИ ва муҷримони он шадидан интиқод карда, зиндонӣ кардани ононро ғайриқонунӣ арзёбӣ менамоянд. Расонаҳои муғриз ҳуҷҷат, аснод, шавоҳид ва далоили шайъие, ки рӯйи дасти мақомоти тафтишотӣ қарор доранд ва равшантар аз ин, кирдори хашин ва тавтеаталабонаи онҳоро, ки чун рӯзи рӯшан маълум аст, амдан нодида мегиранд. Фаҳмидан мушкил нест, ки дар ботин ва сиришти ҳар роҳбари қудратталаби наҳзатӣ ғурур, такаббур, фиреб, найранг, ҳилакорӣ, ғараз, кина, бухл, адоват, бадбинӣ, бадандешӣ, нафратварзӣ ва амсоли инҳо барин хислатҳои манфури ахлоқӣ ниҳон аст, ки ҳангоми суҳбату гуфтугӯҳои онҳо буруз мекарданд. Мутаассифона, имрӯз ҳам дар ҷисму рӯҳи аксари муҷримини наҳзатӣ, ки назди додгоҳ ва адолати судӣ ҷавоб мегӯянд, метавон дарди султагирӣ ва тамомиятхоҳиро ба хубӣ мушоҳида кард. Мунтаҳо, ғаризаҳои қудратталабию салтанатхоҳии роҳбарияти олии ҳизб буд, ки ТТЭ ҲНИ-ро ба созмони террористӣ ва экстремистӣ бадал карда, миёни мардум беобру сохт. Шармандагии солҳои навадуми асри бист бояд барои роҳбарияти ин ҳизб сабақ мешуд, аммо эҳсоси қудратталабӣ ва супориши «саҳҳомон» дубора роҳбарияти ин ҳизбро ба омода кардани кудатои сиёсӣ – низомӣ савқ дода, ҳизбро дар фазои сиёсӣ, иҷтимоӣ ва мадании ҷумҳурӣ батамом шарманда ва радди маърака кард.
Ҳатто имрӯз ҳам расонаҳои ба ТТЭ ҲНИ наздик, пас аз интишори ҳукми судӣ, ки аз он анқариб се сол сипарӣ мешавад, дар нисбати муҷримини ҳаводиси ибтидои моҳи сентябри соли 2015 (аъзои раёсати олии ҲНИ) садо баланд намуда, ҳукми додгоҳро ғайриодилона унвон мекунанд. Маълум аст, ки роҳбари фирории наҳзат ва «обсофкунҳояш» чун анъана аз беадолатии додгоҳ дар Ҷумҳурии Тоҷикистон ба созмонҳои дифоъ аз ҳуқуқи башар шикоят мебаранд, гилагузорӣ мекунанд ва бо ин роҳ худро «мусичаи бегуноҳ» талаққӣ карда, сармояи гарон дармеоваранд. Ин як технологияи сиёсии онҳо аст, ки бо ин восита мехоҳанд хешро аз банди ҷиноят озод намуда, бо роҳи хиёнат ба давлату миллат аз «саҳҳомон» сармоя ба даст оранд. Худро ба дари созмонҳои байналмилалӣ мезананд ва аз роҳи дурӯғу шайёдӣ даъвои ҳуқуқи башар мезананд. Охир то ба кай «худсафедкунӣ» ва «бадкунӣ» – и наҳзатӣ идома меёбад ва то кай ин авомфиребӣ давом мекунад? Барои нафарони худбохтаи беномус, ки бо пулу сармояи «саҳҳомон» амал мекунанд, ҳеҷ арзише вуҷуд надорад, илло бароварда кардани хоҳиши хоҷа. Аз инҳо ҷуз фақру бадбахтиву монеасози барои кишвар, чизи дигаре ба миллат намерасад.
Эҳсони ИЛҲОМ