Ҳар як амали нодуруст ва ғайриқонунӣ ба худ ҷавобгарӣ дорад, чӣ дар дохили кишвар ва чӣ берун аз он. Новобаста аз он ки он амал байналмилалист ва чӣ байни ду давлат. Имрӯз қирғизҳои ҳамсоя ба хотири гумроҳ кардани мардум ва дасисабозӣ намудан, ахбори бардурӯғ ва носанҷидаву беасосро паҳн менамоянд. Аммо дар асл бошад гунаҳкор ва ташкилкунандагони муноқиша худи қирғизҳо мебошанд. Онҳо ҳам ҷиноят мекунанд ва боз ҷинояти худро пинҳон доштани шуда, ба гардани дигарон бор мекунанд, ки ин аз шағолсифатии онҳо шаҳодат медиҳад. Маълум аст, ки дар ин ҳолат қирғизҳо дар дасисабозиву туҳматбофӣ устухон надоранд ва аз дурӯғ гуфтану фитнаандохтан асло ҳазар намекунанд.
Пас ин маънои онро дорад, ки дар ҳақиқат имрӯз масъала андак ташвишовар ҳам ҳаст ва бояд ба қирғизҳо дар ин масъала ҷиддӣ муносибат кард. Бубинед, ки қирғизҳо ба тамоми манбаъҳои таърихӣ мӯҳр задаанд ва намегузоранд, ки бостоншиносон онро дидан кунанд ва ҳамчунин бозёфтҳои нодири таърихиро, ки моли тоҷикон аст, аз они худ муаррифӣ кардани мешаванд, ки воқеан ҳам боиси шармсориву ташвиш аст.
Дигар масъала ин ҷинояти ҳаррӯзаи қирғиз барои заминҳоест, ки дар тӯли таърих то ба имрӯз аз мо будаасту қирғизон сокинони он маҳаллаҳоро барои он озору азият медиҳанд ва намегузоранд, ки орому осуда зиндагӣ намоянд. Ҳатто хабарҳои куштору бераҳмона фишоровариҳои қирғизон имрӯзҳо ба гӯш мерасад ва ин албатта як баҳси доманадор ва васеъ мебошад. Зеро агар инро ҳамчун як “терроризми қирғизӣ” дафтар кушоем, шояд садсолаҳо қирғизҳо барои ин ҷинояти худ пушти панҷараҳо бихобанд ва ҷавоби амиқ ва дуруст бар ин кирдорҳои номатлуби хеш дода натавонанд.
Ҳарчанд умед доштем, ки қирғизҳо ҳаққи ҳамсоядориро риоят мекунанд ва намегузоранд, ки ин масъала ба ин ҳад бирасад, аммо дидем, ки қирғизҳо носипосу кӯрнамак мебошанд ва ин албатта хиёнат бар башарият мебошад.
Дилмуроди Вафо
воқеънигор, ДКМТ