Аз он ки , имруз дар фазои сулҳ фарзандони Тоҷикистон даст ба ободкорӣ мезананд, масрур мегардем. Хушбахтона дар фазои озодии дину имон дар кишварамон имрӯз ҳазорон масҷид баҳри ибодат ва тарбияи ахлоқии шахрвандон, дар огоҳии мардум аз мӯҳтавои исломи ноб фаъоланд. Танҳо моро зарур аст, ки дар самти нагаравидан ба мазҳабҳои бегона, ҳифзи суннатҳои ҳанафӣ, роҳ надонад ба ихтилофи мазҳабҳо, ки боиси низоъҳои ҷаҳони Шарқ гардидааст, ҳушёрию зиракии сиёсиро аз даст надода, сулҳу суботи бебозгашти кишварамонро чун гавҳараки чашм ҳифз намоем.
Оре, Тоҷикистон ҳам чун як гӯшаи ободи мамолики Шарқ озод аст барои ҳамаи ҷинсу миллату қавмҳо. Боқи саъй ба харҷ дода дониши худро бо амал пайваст намуда, хиште ба пойдевори Истиқлолият гузорем.