Воқеан ҳам чунин аст, ки аз пушти нафс шуда инсонро худро ба ҳар рҳе мезанад ва баъзан барои дарёфти осони маблағ роҳҳои қулайтарро ҷустуҷӯ менамояд, ки ин баъзан роҳи хатову хатарнок аст. Аммо ба ҳамаи ин нигоҳ накарда инсон барои қонеъ намудани нафси хеш ҳаракат мекунад ва гоҳо ба иштибоҳи бузург роҳ медиҳад.
Ин ҳолат дар чанд маврид истифода мешавад ва аксаран инсони поквиҷдон ва соҳибтарбия ба хотири наф ба роҳи бад ва нодуруст намеравад, вале инсонҳои дорои табиати ҷаълӣ ва авбошмиҷоз ҳатман роҳи қулайтарро барои онеъ намудани нафси саркаш интихоб менамоянд, ки оқибати нек надорад.
Яке аз чунин авбошмиҷозон аъзоёни ТЭТ ҲНИ мебошанд, ки ба хотири қонеъ гардонидани нафси худ ба хизмат ва ё ғуломии хоҷагони хориҷияшон гузашта ба миллати хиёнат мекунанд ва аз ин ҳисоб пули ҳангуфт ба даст меоранд, ки ин бисёр ҳам нодуруст ва ғайри қобили қабул аст.
Мо устодони кафедра ин рафтори хоинон ва душманони миллатро, ки аксарияташ аъзоёни ТЭТ ҲНИ мебошад, комилан маҳкум менамоем!