Агар бигӯем, ки қирғизҳо аз доираи инсонигарӣ берун ҳастанд, шояд иштибоҳ кунем, аммо вақте ба ахбори чанд рӯзи охири расонаҳо менигаред, хуб дармеёбед, ки ин гуфта иштибоҳ низ нест. Маълум аст, ки ҳоло ҷомеаи ҷаҳониро начандон ҳолати хубест, аз ҷумла сокинони кишвари моро, аммо қирғизҳо ба ҳамаи ин нигоҳ накарда кӯшиш мекунанд, ки аз ҳолат сӯистифода намоянд. Онҳо ба хотири соҳиб шудани заминҳои баҳсбарангези наздисарҳадӣ ҳар рӯз низоъ ва харшавау нооромӣ барпо менамоянд, ба сари сокинони бесилоҳ тир мекушоянд, мардумро ноором мекунанд, то аз баҳри заминҳои худ бигзаранд.
Дирӯз қирғизҳо Шукрона ном духтари тоҷикро бо тир зада захмӣ намуданд, ки воқеан ҳам мояи нигарониву ташвиш аст. Шукрона ҳам аз ҷумлаи ҳамон сокинони маҳаллист, ки ба низоъу хархаша коре надорад ва дар макони худаш зиндагӣ мекунад, ки зери тири душмани номард қарор гирифт ва ин албатта, ҷинояти рӯирости қирғизҳост ва мо ҳаргиз ин ҷиноятро нахоҳем бахшид. Бигзор ба ҳар як қатра хуни рехтаи Шукрона қирғизҳо ҷавоб гӯянд, ба ҳар як сардардии ӯ посух диҳанд.
Ин тиркушоӣ аз ҷониби қирғизҳо ба сӯйи сокини осоишта нобахшиданист ва мо ҳатман қасди инро хоҳем гирифт. Зеро қирғизҳо фаромӯш кардаанд, ки Шукрона зан аст ва мард набояд ба ҷониби зан тир кушояд. Аммо чӣ тавре, ки дидем, қирғизҳо тир кушоданд ва боз ҳам худро ошкор карданд, ки онҳо мард нестанд. Аслан террорист на мард мешаваду на зан, террорист ба ҳар ҷинсияте, ки тааллуқ надошта бошад вай террорист ва душмани инсоният мебошад. Аз ин хулоса кардан мумкин аст, ки қирғизҳо дар ҳақиқат террористанд ва асло эҳтироми инсониро намедонанд. Ҳайф бар қабилае, ки аз даруни ҳайвон баромаду имрӯз худашро одам меҳисобад ва боз боиси ноором гардидани дигарон мегардад. Қирғиз дар асри 21 дигар бо ин амалаш гузаштаи худро дубора муаррифӣ кард ва боз ҳам исбот намуд, ки аз аҳли башар нест ва қонуниятҳои ахлоқи инсонӣ барояш бегона мебошад.
Дилмуроди Вафо
таҳлилгар